Άδεια δωμάτια.

Παίρνω μια ιδέα από το μέλλον.
Άδειες μορφές στο μέσον μιας παρατημένης υπαίθρου.
Φορέματα φτιαγμένα από σκέψεις.
Πρόχειρες σκέψεις; Ανάκατες;
Πρόχειρα φορέματα, ασιδέρωτα, αφημένα πάνω στην καρέκλα της απελπισίας.
Άδεια ερμάρια.
Παίρνω μια ιδέα από το παρόν.
Συμφωνημένες εκφράσεις. Εκ των προτέρων.
Στημένα σκηνικά ταινίας που φορτώνει τα καρέ της σε μια τυχαία συνάντηση.
Μια συνάντηση με το πεπρωμένο.
Παίρνω μια ιδέα απ’ το παρελθόν.
Η απόλαυση με σηκωμένα μανίκια καταποντίζει τη θλίψη της στη μηχανή του χρόνου.
Σηκώνω το παραβάν κι από πίσω κρύβεται η άνεση γυμνή με το στήθος της να σχίζει το μεσοφόρι της μέρας.
Η πόρτα κλείνει ακολουθώντας της σκιά της στην πλατεία του θεάτρου της καθημερινότητας.
Άδειο δωμάτιο.
Παίρνω μια ιδέα απ’ τη φαρέτρα του ονείρου και την περνώ ως βέλος στη χορδή του τόξου
της γυμνής άνεσης.
Η εκτόξευση είναι η νέα τάξη πραγμάτων.
Αναβάλλεται επ’ αόριστον.
Νενικήκαμεν πατριώτες, είμαστε εξάψυχοι.
Ανάμεσα στο πριν και το μετά, το τώρα αργοσαλεύει νωχελικά.
Με το ένα πόδι στο μέλλον και το άλλο στο παρελθόν.

**********************

Ένα όνειρο.

Αγόρασα από ένα μαγαζί ένα όνειρο.

Έψαχνα μετά στην ετικέτα να δω made in και δεν έβρισκα τίποτα.
Υπήρχε η ετικέτα, υπήρχε το barcode, υπήρχε ότι πρέπει να πλένεται μέχρι του 400 C, υπήρχε το νούμερο, XXL, αλλά καμιά ένδειξη για τη χώρα κατασκευής του.

Σε ένα τέταρτο ήμουν πίσω στον τόπο του …εγκλήματος!
Ήταν ένα μαγαζί με σιδερένια ράφια κατασκευασμένα από στραντζαριστές ράβδους που ήταν κολλημένες με ηλεκτροκόλληση και βιδωμένες με μεγάλα στριφώνια μπετού στον τοίχο.

Τα ράφια ήταν πιασμένα με περαστές βίδες και παξιμάδια που γυάλιζαν πιο πολύ κι απ’ το όνειρο που είχα αγοράσει πριν λίγο.

Ο μαγαζάτορας ήταν στο βάθος και προσπαθούσε να πουλήσει φύκια για μεταξωτές κορδέλες σε μια πελάτισσα που ήταν έτοιμη να χάψει τα πάντα.
-Συγγνώμη, μπορώ να σας πω κάτι, του είπα κουνώντας του και το κεφάλι «συνωμοτικά».

-Θα περιμένετε λίγο; μου είπε κάπως απότομα ή τουλάχιστον έτσι το εξέλαβα.
Έγνεψα καταφατικά αλλά μέσα μου έβραζα.
Μου είχε πουλήσει κάτι που δεν ήξερα την προέλευσή του κι αυτό με είχε συγχύσει.
 
-Βλέπετε κυρία μου, εδώ έχουμε ένα εκπληκτικό φύκι που έχει συλλεχθεί στην Ιαπωνία και λάμπει. Είναι μια ειδική ποικιλία που είναι σαν να περιέχει φώσφορο, είναι αυτόφωτη.  Είναι εξαιρετικό στη χρήση του και όταν το χρησιμοποιείτε κατάλληλα είναι ευεργετικό.
(Προφανώς το φύκι έλαμπε γιατί ήταν ραδιενεργό, από τότε με το τσουνάμι, που κατέστρεψε το πυρηνικό εργοστάσιο!)

-Μα πώς να χρησιμοποιείται αυτό το πράγμα άραγε; αναρωτιόμουν όση ώρα τον άκουγα.   
Η κυρία κοίταζε το φύκι με λατρεία. Η πώληση ήταν σίγουρη.
Κρατήθηκα πολύ για να μην ρωτήσω τη χρήση του.
-Να σας το τυλίξω; ρώτησε ο μαγαζάτορας την ώρα που την πήγαινε στο ταμείο, ή θα το χρησιμοποιήσετε αμέσως;
-Αμέσως! είπε η κυρία που πλήρωσε ένα καθόλου ευκαταφρόνητο ποσό και έφυγε με το φύκι στα χέρια τρισευτυχισμένη.
Ο μαγαζάτορας τακτοποίησε τα πράγματα στο ταμείο με την ησυχία του και ήρθε αργά προς το μέρος μου. Είχε καταλάβει πως δεν ήταν για καλό η επιστροφή μου στο μαγαζί του.
-Παρακαλώ, πώς θα μπορούσα να σας εξυπηρετήσω;
-Αγόρασα αυτό το όνειρο από σας πριν ένα τέταρτο, του είπα.
-Από αυτό το κατάστημα; Είστε σίγουρος; Δεν υπάρχει άλλος πωλητής αυτή τη στιγμή στο κατάστημα, ούτε πριν ένα τέταρτο υπήρχε. Κι εγώ δεν σας θυμάμαι καθόλου.
-Μα τι λέτε; Εδώ έχω την απόδειξη, του είπα συγχυσμένος.
Έβαλα το χέρι μου στην τσάντα και έπιασα την απόδειξη. Την τράβηξα έξω και του την έτριψα, σχεδόν, στη μούρη.
-Αυτό δεν είναι απόδειξη! μου είπε, χαμογελώντας.
-Τι είναι; Θα με τρελάνετε;
-Είναι ένα όνειρο.
-Όνειρο είναι αυτό που αγόρασα, αυτό που σας δείχνω τώρα είναι η απόδειξη!
-Μα η απόδειξη ενός ονείρου είναι το ίδιο το όνειρο! μου είπε κάνοντάς μου τη μούρη κρέας!
-Πού έχετε τα όνειρά σας, είμαι σίγουρος πως θα βρούμε ένα ίδιο στο ράφι σας, που σημαίνει πως το αγόρασα από σας!
-Μα τι λέτε κύριε; Αυτό το όνειρο είναι τόσο κοινό που θα μπορούσατε να το έχετε αγοράσει από οπουδήποτε! Και απ’ το απέναντι μαγαζί κι απ’ το περίπτερο που βρίσκεται απ’ έξω από δω, κι απ’ το ψιλικατζίδικο της γωνίας! Οπότε σας παρακαλώ, μην προσπαθείτε να με πείσετε πως το αγοράσατε από δω!
Έδωσα τόπο στην οργή, εγώ απλώς ήθελα να μάθω που ήταν κατασκευασμένο αυτό το όνειρο, όχι να το δώσω πίσω.
-Τέλος πάντων κύριε, του είπα συγκρατώντας τα νεύρα μου με δυσκολία, μήπως ξέρετε πού είναι κατασκευασμένο αυτό το όνειρο; Δεν γράφει πουθενά made in.
-Για να το δω καλύτερα, είπε.
Το έπιασε στα χέρια του, απαλά είν’ αλήθεια, και το εξέτασε με προσοχή.
-Νομίζω πως αυτό είναι ένα Αμερικάνικο όνειρο, είπε αργά και καθαρά,
Αμερικάνικο σίγουρα.
ΝΑΙ ήταν ένα αμερικάνικο όνειρο! Ήμουν ενθουσιασμένος!
-Αμερικάνικο, συνέχισε ο πωλητής, αλλά κατασκευασμένο στην Κίνα!
Να, εδώ το γράφει, mαde in China, είπε, δείχνοντάς μου μια μικρή ετικετούλα που ήταν γαζωμένη στην άκρη του ονείρου και έγραφε, όντως, με μικρά γράμματα τη χώρα κατασκευής.
-Αλλά μην ανησυχείτε. Όλα τα Αμερικάνικα όνειρα είναι κατασκευασμένα στην Κίνα.

-I rest my case your honor, ξεστόμισε ο Αμερικανός δικηγόρος της λογικής μου στο δικαστήριο της …παγκοσμιοποίησης.
Ξύπνησα κάθιδρος και πήγα μέχρι την κουζίνα να πιω λίγο νερό από το Κινέζικο ψυγείο που μου χαμογέλασε μόλις άνοιξα την πόρτα.
Πίνοντας το νερό προσπαθούσα να θυμηθώ τι διάολο έβλεπα στ’ όνειρό μου.
Μπα, τίποτα…
Έτσι σβήνουν τα όνειρα. Με του που θα ανοίξεις τα μάτια σου έχουν εξαφανιστεί.

*****************************

Καλημέρα σας.

Άκουσα το κουδούνι της εισόδου.

Ήταν η σιωπή.

Σκούπισε τα πόδια της μέσα μου.

Βαθειά στα σωθικά· έμειναν οι πατημασιές της στα σπλάχνα μου.

Μια πομπή από μέρες διαπέρασε το μυαλό μου.

Ο σφαίρες των εννοιών εξέφραζαν  τη σιωπή …σιωπώντας .

Με πέτυχαν ξώφαλτσα. Στο …άδοξο πατρί.

Το κουδούνι ξαναχτύπησε αλλά η σιωπή που ήταν στα ενδότερα  το εμπόδισε να ακουστεί.

Άφησα τον ντελιβερά της φωνής σου να φύγει άπραγος με την παραγγελιά στο στόμα.

Ένα ηχείο στο σαλόνι διαμαρτυρήθηκε για την απαγόρευση της χρήσης του μεγαφώνου του

και αυτομόλησε στη Βόρεια Κορέα παίρνοντας μαζί του και τον ενισχυτή.

Το άλλο ηχείο έμεινε πιστό χωρίς να μπορεί να ηχήσει πια.

Σίγησε οριστικά με έναν τεράστιο, σιωπηλό πάταγο στους απέναντι τοίχους.

Το μέσα μου, με τις πατημασιές της σιωπής νωπές στα σπλάχνα, έκανε ασκήσεις ζεν κρυφά για να ξεπεράσει την κρίση.

Οι σφαίρες των εννοιών συνέχιζαν να σφυρίζουν σιωπηλά μέσα στην ησυχία αλλάζοντας κάθε τόσο διάθεση· και πορεία.

Ο ντελιβεράς σε λίγο ξαναχτύπησε γιατί δεν είχε τι να κάνει την παραγγελία.
Η σιωπή στο κουδούνι ήταν επίμονη.
Επέμενε τόσο πολύ γιατί θα τον χρέωναν απ’ το κατάστημα της άγνωστης φωνής σου, που δεν θα μπορούσε και να την ακούσει.

Στο τέλος την ακούσαμε όλοι μαζί.

Η λεζάντα έλεγε από κάτω:

Από αριστερά προς τα δεξιά:
Ανδρέας Εμπειρίκος, Νίκος Εγγονόπουλος, Αντρέ Μπρετόν, Λουί Αραγκόν, Πολ Ελιάρ,

Πάνω, όρθιος στη μέση, ο Αντρέ Ζιντ.
DADA.

Ήταν οι σφαίρες που είχαν σχηματίσει αντιπερισπασμό στη λογική του παραλόγου.
Υποκλίνομαι στον Ιπποπόταμο μέσα σας.