Ανέκδοτο ‘21

Η ιστορία γράφεται από ιστορικούς άλλα κι από ιστορικά …ανέκδοτα. Μικρές πολύ προσωπικές ιστορίες σημαντικών ανθρώπων που έζησαν μια ιστορική περίοδο και η παρουσία τους τη στιγμάτισε.

Ακολουθούν μερικά ιστορικά ανέκδοτα από τη περίοδο της επανάστασης του 1821:

Το παρακάτω σχετικά άγνωστο περιστατικό, που έλαβε χώρα λίγο πριν από τον θάνατο, και κατά άλλους τη δολοφονία, του μεγάλου ήρωα-αρχιστρατήγου Γεωργίου Καραϊσκάκη, είναι από εκείνα που τα χρωματίζει μια αίσθηση μεταφυσικής αύρας, σχετική με την αναπόδραστη εκπλήρωση του πεπρωμένου. Πρωταγωνιστές του περιστατικού είναι ο Καραϊσκάκης, ο Σουλιώτης οπλαρχηγός και υπασπιστής του Πανομάρας Γιαννούσης και ένα άλογο. Το γεγονός, όπως το αφηγείται ο Δ. Κόκκινος, έγινε στο Φάληρο το απόγευμα της 22ας Απριλίου του 1827.

Το μεσημέρι έφαγε λίγο ψωμί και ξάπλωσε να ησυχάσει. Η διαταγή ήταν σαφής: να αποφύγουν οι στρατιώτες του κάθε σύγκρουση με τον εχθρό, πριν την καθορισμένη ώρα. Δεν πρόλαβε να ησυχάσει, όταν άκουσε πυροβολισμούς. Πετάχτηκε από το στρώμα του. Του μηνούν ότι οι δικοί του χτυπιούνται με τους Τούρκους.

«Ο Καραϊσκάκης μόλις ήκουσε τους πρώτους πυροβολισμούς διέταξε να φροντίσουν να τους σταματήσουν, άλλ΄ όταν μετ΄ ολίγον η αναστάτωσις επετάθη, εσηκώθη, ίππευσε και ακολουθούμενος από τους ευρεθέντας εις την σκηνήν του οπλαρχηγούς ώρμησε προς την κατεύθυνσιν που είχεν αρχίσει η συμπλοκή δια να την περιορίση, δια να μην εμπλακή ο στρατός εις μάχην ακαίρως και ανατραπή το σχέδιον, το οποίον είχε δια την μεγάλη επιχείρησιν της επομένης.

Αλλά το άλογο του Καραϊσκάκη ετραυματίσθη μόλις εξεκίνησε και ο στρατηγός διέταξε να του φέρουν άλλο. Τούτο όμως δεν εκινείτο και μόλις το εκτύπησεν ο αναβάτης του επρόβαλε τους εμπροσθίους πόδας αρνούμενον να προχωρήση και ετίνασσε την κεφαλήν με διεσταλμένους τους οφθαλμούς και τους ρώθωνας, εις τους πτερνισμούς που υφίστατο. Το θέαμα της επιμόνου αρνήσεως του ζώου να προχωρήση έκαμεν εντύπωσιν εις τον ακολουθούντα τον Καραϊσκάκην υπασπιστήν του Γιαννούσην Πανομάραν, παλαιόν ιππέα και πιστεύοντα εις τας προαισθήσεις των αλόγων, και ο οποίος συμπεραίνων εκ του πείσματος του ζώου ότι ο αναβάτης του θα εκινδύνευεν αν επροχωρούσε, αφίππευσε, εκράτησε το ατίθασον άλογο από τους χαλινούς και εφώναξε προς τον Καραϊσκάκην, κατά την αναγραφείσαν στιχομυθίαν:

– Κατέβα κάτω, στρατηγέ.

Ο Πανομάρας γνωρίζων ότι αν συνεβούλευε τον αρχηγόν του ν΄αποσυρθή εκ του πεδίου της μάχης δεν θα εισηκούετο, επεχείρησε να το κάμη με τους απλούς τραχείς τρόπους του ορεσιβίου. Ο Καραϊσκάκης εξεπλάγη.

-Τι λες ωρέ Γιαννούση, του είπε.

-Κατέβα κάτω σου λέω.

-Ωρέ, άφησε το άλογο.

-Κατέβα ή το σφάζω, επέμεινεν ο Γιαννούσης προβάλλων γυμνόν το γιαταγάνι του προς την κοιλίαν του ζώου.

Ο Καραϊσκάκης, που εγνώριζεν ότι ο υπασπιστής του ήτο ικανός να πραγματοποιήση αυτό που έλεγε με την ιδέαν ότι θα τον έσωζε, αφίππευσε, άλλ΄ επωφεληθείς μιας στιγμής κατά την οποίαν ο Γιαννούσης κύτταρων αλλού, ίππευσε αστραπιαίος και κέντησες δυνατά το άλογο ώρμησε προς τον τόπο της συμπλοκής….»

*************************************

Η συνάντηση Ιωάννη Ζαμπέλιου (1787-1856) με τον Μάρκο Μπότσαρη.

Ο Λευκαδίτης λόγιος σπουδάζει νομικά σε ιταλικά πανεπιστήμια και συνδέεται με τον Ιωάννη Κωλέττη και τον Θεόφιλο Καΐρη. Αν και εισαγγελέας στη Λευκάδα, κατά τη διάρκεια της αγγλοκρατίας, γίνεται εντολοδόχος της Φιλικής Εταιρείας. Κάτω από τα μάτια του ξένου κατακτητή, συγκροτεί σώματα πολεμιστών, χρηματοδοτεί με εράνους, συγκεντρώνει όπλα και πυρομαχικά και τα διοχετεύει στη Ρούμελη.

Το συμβάν: ο Αλή πασάς είναι παρελθόν και το Σούλι κινδυνεύει να πέσει στα χέρια των Τούρκων. Ο Μάρκος Μπότσαρης κατεβαίνει κρυφά στην Ακαρνανία προς βοήθεια. Η επιτροπή Λευκάδας στέλνει τον Ιωάννη Ζαμπέλιο να τον συναντήσει.

Ο λόγιος αναφέρει στις αναμνήσεις του:

«-Ναι, τον είπε, θέλω ενεργήσει ό,τι δύναμαι, αγαπητέ Μάρκε, αλλ' εγώ δεν επιστρέφω πλέον. Γράφω μόνον εις την Εταιρίαν μας με το αυτό πλοίον όπου με έφερεν εδώ να ετοιμάσουν τροφάς και χρήματα. Εγώ δε σε ακολουθώ όπου θέλεις. Αγαπώ την πατρίδα· τι ωφελεί; Θέλω να με μάθης να πολεμώ δι' αυτήν.

-Οχι, Ζαμπέλιε, όχι πρέπει να επιστρέψης· ωφελιμώτερον είναι εις το γένος μας να ενεργής από την Λευκάδα ό,τι μας χρειάζεται· αυτός είναι ο ιδικός σου πόλεμος διά την πατρίδα, ιδικός μου να ξεσπαθώνωμεν δι' αυτήν.

»Ο Ζαμπέλιος δεν επείσθη και η φαντασία του ονειρεύεται σπαθί επαναστάτου, οσμήν πυρίτιδος και παιάνας ελληνικούς εις ελληνικά όρη αντηχούντας...

»Ασπάζονται αμοιβαίως και αναχωρούν. Ηταν δε τα πρώτα και τελευταία φιλήματα. Τις οίδεν εάν ο ήχος αυτών έλεγεν: "Εγώ θα αποθάνω" και "εγώ θα σε υμνήσω"».

*************************************

Η συνάντηση του ποιητή Παναγιώτη Σούτσου (1806-1868) με τον Γεώργιο Καραϊσκάκη.

Ο Φαναριώτης σπουδάζει σε Παρίσι και Πάδοβα, όπου επηρεάζεται από το κίνημα του ρομαντισμού. Αμα τη επιστροφή του στην Αθήνα, διορίζεται νομάρχης και γραμματέας του Συμβουλίου Επικρατείας.

Το συμβάν: λίγες ημέρες μετά την καταστροφή του Μεσολογγίου, ένας νέος καταφθάνει στο Ναύπλιο και «παρετύγχανεν εις τον οίκον του Ιωάννου Κωλέττου, πλησίον καθημένου των ηρωικών λειψάνων της αθανάτου φρουράς και διηγουμένου εις τους παρεστώτας τα πρόσφατα τα εν Μεσολογγίω ανδραγαθήματα... Μετά μικρόν εισήλθεν οπλαρχηγός τις, ωχρός την όψιν και ισχνός την σάρκα, αλλά συστρέφων οφθαλμούς αστράπτοντας και κινών οφρύν πυκνήν...».

Η συνάντηση, όπως την περιγράφει ο Παναγιώτης Σούτσος στα «Τρία λυρικά δράματα (Αγνωστος, Γεώργιος Καραϊσκάκης, Οδοιπόρος)» του 1842:

«- Ερχεσαι, νέε! μετ' εμού; Είπεν ο στρατηγός εις τον νεανίαν· υπάγω να ελευθερώσω την Αττικήν· εγώ θέλω πράττει· συ θέλεις γράφει.

»Και από της ζώνης λαβών δύο χρυσά όπλα, έδωσεν αυτά εις τον νεανίαν, ως δείγμα ευνοίας· ο δε άπειρος νεανίας αποποιηθείς το δώρημα, υπεσχέθη ότι θέλει εξυμνήσει τας πράξεις αυτού.

»Ο πολεμικός ανήρ ήτο ο Γεώργιος Καραϊσκάκης· ο δε νεανίας, ο ποιητής, όστις δέκα εξ έτη εμμένει σήμερον εις την υπόσχεσίν του».

*************************************

Ο ποιητής Διονύσιος Σολωμός (1798-1857) με τον υπηρέτη του Λάμπρο, ζούσε στο σπίτι του Στράνη. Απέναντι το Μεσολόγγι επολιορκείτο.

Τα δύο συμβάντα: αποτυπώνονται στα «Απαντα Διον. Σολωμού», εκδ. Σ. Χ. Ραφτάνη, εν Ζακύνθω (1880).

Το πρώτο:

«Ο εθνικός ποιητής Σολωμός ζούσε στ' Ακρωτήρι της Ζάκυθος με τον πιστό του υπηρέτη Λάμπρο, στο σπίτι του Στράνη. Ο υπηρέτης αργότερα διηγώταν:

- «Ενα μεσημέρι (1825) ακούμε κανονιές, και το αφεντικό εβγήκε έξω από την κάμαρά του και στάθηκε στο λόφο. Επειτα ανασηκώνοντας τα χέρια στον ουρανό εφώναξε δυνατά, μα πολύ δυνατά:

- "Βάστα καϊμένο Μισολόγγι βάστα!".

Και έκλαιγε σαν το παιδί».

«Ενα άλλο βράδυ μ' αστροφεγγιά, ήτανε καθισμένος στη ρίζα μιας ελιάς και έπειτα από πολλή σιωπή είπε στον υπηρέτη του:

- Λάμπρο, τι να γίνουνται εκεί κάτου τώρα τ' αδέρφια μας; Κι' άρχισε να κλαίη πάλι».

Το δεύτερο:

«Αλλη φορά παράγγειλε να δοθή το φαΐ του στους χωριάτες λέγοντας:

- "Ετούτην την ώρα, Λάμπρο, πόσοι από τους αδελφούς μας εις το Μισολόγγι πεινάνε... Δεν θέλω περιστέρια!".

Κι' ο ποιητής έφαγε ψωμί κι' ελιές μονάχα».

*************************************

Ένα διάσημο ξέσπασμα του Καραϊσκάκη για τον Μαυροκορδάτο και τους άλλους πολιτικούς, που το καταγράφει ο Κασομούλης χωρίς να το ωραιοποιήσει ή να το συμμορφώσει γλωσσικά: «Ποια Κυβέρνησις, καπιτάν Νότη; Το τζιογλάνι του Ρεΐζ εφέντη, ο τεσσερομάτης; Εγώ και άλλοι δεν τον γνωρίζομεν! Ή σύναξεν δέκα ανόητους, και τον υπέγραψαν δια τας ιδιοτελείας των; Ιδού ποιοί τον υπέγραψαν. Πρώτον εσύ, οπού όλα τα πράματα θέλεις να έρχονται με το ζουρνά. Ο Σκαλτσάς, όπου δεν είναι άλλο παρά καμπάνα μπαγκ-μπαγκ. Ο Μακρής ο μακρολαίμης, ο κρεμασμένος, οπού μόνον το κεφάλι ηξεύρει να ταράζει, ο Μήτζιος Κοντογιάννης, η πουτάνα, όπου αν ήτον γυναίκα δεν εχόρταινεν με 80.000 φορές  την ώραν, ο ξυνόγαλο-Γιώργος Τζιόγκας οπού στραβώνει τα χείλια με το τζιμπούκι και δεν ηξεύρει τι του γίνεται, και ο αδελφός μου ο Στορνάρης, ο ψεύτης. Δεν τον υπέγραψεν ο πούτζος μου, και να ιδώ την εκστρατείαν σας!»

*************************************

Ένα επίσης γνωστό απόσπασμα του Μακρυγιάννη: Διορίζεται ο Κουντουργιώτης, διορίζει και τον Σκούρτη το Νυδραίον αρχιστράτηγόν του, κι’ όσο ήξερε ο ένας ήξερε κι’ ο άλλος από πόλεμον. Τότε μπήκαν σε δυσαρέσκεια όλοι οι σημαντικοί αρχηγοί οπού ’ταν εκεί, οπού είδανε το Σκούρτη αρχιστράτηγον απάνου– εις τον Καρατάσιον, εις τον Καραϊσκάκη, εις τον Χατζηχρήστο, εις τον Τζαβέλα και εις τους άλλους. Ο Κουντουριώτης, κουτός, αφού είδε οπού ’ναι αυτός αμαθής από αυτά, αντίς να βάλη αρχηγόν να σώση την πατρίδα κι’ αυτός να δοξαστή, κατά δυστυχίαν από το «όμως» δεν ξέρει άλλο, και έβαλε τον Σκούρτη να διοικήση και να οδηγήση και τους αρχηγούς της ξηράς ο θαλασσινός, απλός αξιωματικός – ούτε και της θάλασσας τον πόλεμον δεν τον γνώριζε καλά. Έλεγε των στεργιανών, «Όρτσα, πότζα!» Εκείνοι έλεγαν «Τι λέγει αυτός, γαμώ το καυλί τ’;» Τέλος πάντων ο πατριωτισμός όλων αυτεινών και της συντροφιάς τους, η ψύχωση της φατρίας και η διαίρεση κι’ ο ενφύλιος πόλεμος και η διχόνοια των μεγαλοκέφαλων Κωλέτη και Μαυροκορδάτου, δια να μην δοξαστή ο ένας και χάση ο άλλος, και το «όμως» του Σκούρτη και το «καυλί» των Ρουμελιώτων – ο Μπραΐμης μπήκε στη Πελοπόννησο και την έκαμε γη Μαδιάμ όχι από την παληκαριά των Αράπηδων, αλλά από αυτά οπού λέγω. Δεκάξι χιλιάδες ασκέρια, το άνθος των Ελλήνων, Ρουμελιώτες, Πελοποννήσιοι – ύστερα βγάλαν και τους αρχηγούς τους από τη Νύδρα – Σπαρτιάτες κι’ απ’ άλλα μέρη, όλοι αυτείνοι κάθονταν εις τις Χώρες και εις τ’ άλλα χωριά και τρώγαν αρνιά και κόττες, κι’ ο Αράπης όταν τους εύρισκε τους ξεποδάριαζε κυνηγώντας. Αυτά κάνει η διαίρεση και η διχόνοια.

*************************************

 Το σκίτσο είναι του Θάνου Ραφτόπουλου