Ένα αντίο
Αναστάσιος Βρόσγος

Δε θέλω να ξεκινήσω από μια κοινοτοπία, αλλά θα ξεκινήσω με μια κοινοτοπία !!!

Στεναχωρήθηκα. Πολύ. Όπως όταν φεύγει κάποιος πολύ κοντινός σου άνθρωπος...

Δεν ήταν ο Πανούσης, ούτε καν ο Τζίμης που δείχνει και μια οικειότητα. Ήταν ο Τζιμάκος.

Αυτός που έλεγε πολλά από αυτά που θέλαμε να πούμε αλλά διστάζαμε, αλυσοδεμένοι με

τη βαριά μπάλα του καθώς πρέπει, του τι θα πει ο κόσμος...

Ρε φιλαράκο, πόσο στ @ρχ!δ!@ σου τα είχες γραμμένα όλα αυτά, πόσο σε ζήλεψα γι αυτό...

Δεν αναρωτιέσαι τι ήταν αυτό που τον έκανε τόσο ξεχωριστό.

Όχι αν τον έχεις δει έστω και μια φορά (πόσο μάλλον να τον παρακολουθείς από μικρό παιδί όπως ο γράφων) στη σκηνή να αποδομεί τα πάντα. Όχι αν έχεις νιώσει αυτό το πρωτόγνωρο, μαγικό σχεδόν δέσιμο με το κοινό του.

Ο Τζιμάκος δεν ξέφτισε στο χρόνο. Και δεν ήταν λίγος αυτός ο χρόνος. Μιλάμε για πάνω από 30 χρόνια ! Σε αντίθεση με άλλους σατυρικούς όπως ο Κλυνν ή ο Λαζόπουλος π.χ δεν προσπάθησε να είναι αρεστός, δεν ανέβηκε σε κανένα άρμα…

Συνέχισε να τα πυροβολεί και να τα συντρίβει με το χιούμορ του..

Στο τέλος του ακόμα και τα άρματα υποκλίθηκαν…   Να ήσουν από καμιά πλευρά να τα άκουγες... Υλικό για μια ζωή θα μάζευες.

Όμως ο Τζιμάκος των νιάτων μας δεν ξέφτισε κυρίως στα μάτια μας, δεν άλλαξε και δεν αλλοτριώθηκε, δε μας πρόδωσε.

Ευφυής και εμμονικός, ανατρεπτικός και πεισματάρης, πρωτοπόρος και φευγάτος …

Ο Τζιμάκος μας.

Τον είχαν ρωτήσει αν πιστεύει ότι με αυτό που κάνει αφυπνίζει τον κόσμο.

Θα μπορούσε να πει ότι ήθελε.. Εγώ αυτό εγώ, εκείνο, εγώ το άλλο… ο Πανούσης ήταν..

Αυτός απάντησε ότι ο κόσμος μας ξυπνάει, όλα τα άλλα είναι π@π@ριές...

Στα τόσα χρόνια μέσα στα οποία μου χάρισες άπειρες στιγμές γέλιου, προβληματισμού και ψυχαγωγίας, ήρθε και η μια και μοναδική στιγμή αγαπητέ παλιέ γείτονα να με στεναχωρήσεις. Ξέρω, δεν το ήθελες.

Γι αυτό και σε συγχωρώ και σου εύχομαι ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ.

Υ.Γ  Κρίμα που δε θα μπορώ να ακούω τις ραδιοφωνικές εκπομπές που θα κάνεις από ψηλά.. Τυχεροί που είστε εσείς εκεί πάνω…