Ο πραγματικός λόγος που πέθανε ο George Michael!
Πώς να το αντέξει αυτό ο άνθρωπος;
(Ανάρτηση του φίλου Μάρκου Δεληβοριά στο Facebook)

Από εορταστικό στολισμό σε νοσοκομείο.
Ή όταν ο …Ιπποκράτης έχει «κέφια».

Δε μπορούσαν να βρουν …πράσινα γάντια; Το αποτέλεσμα θα ήταν πιο …δενδροειδές!

Μας έβαλαν στα …αίματα αυτές οι κάλτσες!

Ο γιατρός(;) που το σκέφτηκε αυτό, μάλλον έπρεπε να ακολουθήσει καριέρα …Μόντι Πάιθον!

Θα έλεγα πως το χιούμορ είναι η μοναδική «ελπίδα» για να υπάρξει …σωτηρία σ’ αυτόν τον κόσμο… Και μάλιστα το τόσο «κυνικό» χιούμορ. Γιατί είναι ο μόνος τρόπος που μπορεί-ίσως-να κάνει κάποιους να καταλάβουν πως τα φέρετρα δεν έχουν …τραπεζικές θυρίδες.
Οι ευρηματικές φωτογραφίες, τις οποίες …«απαλλοτρίωσα» (παλιά έκφραση αναρχικής …φρασεολογίας αντί για  τη λέξη …κλοπή!) απ’ το προφίλ του Facebook φίλου Δημήτρη Τριάντου, συνοδευόντουσαν κι απ’ αυτά τα μάλλον μαύρου χιούμορ, ιατρικά …αστεία:
1. -Γιατί οι χειρουργοί φοράνε μάσκες; -Μετά την εγχείρηση να μην αναγνωρίζεται ο ένοχος!
2. -Γιατρέ μην παρεξηγηθείτε αλλά λέω να ζητήσω και μια δεύτερη γνώμη. -Εντάξει περάστε πάλι αύριο!
3. Χτες είχα μια ασθενή σαν την Μαντάμ Σουσού αρνήθηκε να κάνει τοπική αναισθησία, ζήτησε μόνο εισαγόμενη!
4. Ο γιατρός μου έδωσε έξι μήνες ζωής, δεν τον έχω όμως ακόμα πληρώσει και μου έδωσε άλλους έξι!

Υ.Γ. Δεν κρατιέμαι, μια που πιάσαμε τους γιατρούς θα πω και για τους …δικηγόρους ένα.
-Γιατί 30 δικηγόροι είναι  βυθισμένοι μέχρι το λαιμό σε υγρό τσιμέντο;
-Γιατί δεν έφτασε η πρώτη δόση της μπετονιέρας-βυτίου!
Κι, άλλο ένα, κι άλλο ένα! (Έχω ξεφύγει!)
-Τι είναι ένας δικηγόρος με τσιμενταρισμένα πόδια στον πάτο της θάλασσας;
-Μια καλή αρχή!

Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν πειστεί πως θα μας σώσει…
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΑΥΤΟΔΗΜΙΟΥΡΓΗΤΟΥ.
«Είναι περίπου τέσσερις το μεσημέρι Φλεβάρης του 2000.
Στο γραφείο του ο τότε Υποδιοικητής της εθνικής Τράπεζας, Νικόλαος Καραμούζης, σηκώνει το ακουστικό και απαντά στο τηλέφωνο. Παρόντες ακόμα δυο στελέχη της τράπεζας και ένας μετέπειτα υφυπουργός. Το τηλεφώνημα  διήρκησε πολύ λίγο και η μονή κουβέντα που ακούστηκε από τον Καραμούζη ήταν, «εντάξει κύριε πρόεδρε. Θα τον ταχτοποιήσουμε, ας έρθει και θα δούμε.»
Στην άλλη άκρη της γραμμής ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Σημἰτης.

Μόλις έκλεισε το τηλέφωνο ο υποδιοικητής της ΕΤΕ γυρίζει στους άλλους τρεις και λέει: «Με εντολή Σημίτη θα προσληφθεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην τράπεζα».

Ο Κυριάκος προσλαμβάνεται παρακάμπτοντας το ΑΣΕΠ και μάλιστα με την αιτιολογία του εμπείρου τραπεζικού στελέχους. Η εμπειρία του αποτυπωνόταν στο βιογραφικά που κατατέθηκε στο γραφείο προσωπικού της Τράπεζας και ήταν ένας χρόνος τραπεζικής εργασίας σε μια Αμερικάνικη Τράπεζα.

Ο Κυριάκος καταλαμβάνει αμέσως τη θέση διευθυντού χρηματοοικονομικών και επενδυτικών προϊόντων με μηνιαίο μισθό 10.000€. Τα θυμάσαι Κυριάκο;

Μήπως θυμάσαι πόσον καιρό είχες να εμφανιστείς στην Τράπεζα;»
Παλιά ιστορία. Απλά τη θυμίζω. Προφανώς είναι αλήθεια πως ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει διατελέσει στέλεχος της ΕΤΕ. Προσελήφθη μ’ αυτόν τον τρόπο; Ποιος ξέρει; Ο κύριος Καραμούζης μόνο. Α, και ο Σημίτης. Εκτός από τον ίδιο τον κο Μητσοτάκη φυσικά. Προσωπικά το πιστεύω, αλλά δεν έχω αποδείξεις. Απλά σας μεταφέρω αυτό το …ανωνυμοεπώνυμο δημοσίευμα.

Ανάρτηση του φίλου Σταύρου Παπασταύρου στο Facebook
«Να κι ένας ορθογράφος με... πιθανότητες!» λέει ο Σταύρος.

Η-Ι-Υ. Πονηρός αυτός ο χρυσός …ψαλίδης! Θυμόταν πως δεν γράφονται αυτές οι τρεις λέξεις που έχει στη  βιτρίνα του, κόντημα, μάκριμα, φάρδυμα,  με ...διφθογγικό «ιιι» (δηλαδή «οι» ή «ει» κτλ) και είπε θα τα βάλω και τα τρία, «η», «ι» και «υ», οπότε έστω το 33,33333% θα είναι σωστό! Εξαιρετικά ...μαθηματική σκέψη. Θα είναι καλός σίγουρα στα μαθηματικά.
Ειδικά στη θεωρία του ...χάους! 
And the winner is:
The letter «υ»!
Υ.Γ. Ο συμπαθής κατά τα άλλα …χρυσός ψαλίδης θα μπορούσε βγει απ’ τη βάσανο του …12Χ προπό των τριών «ιιι»  χρησιμοποιώντας τον …απλούστερο τύπο γραφής των τριών λέξεων, «φάρδεμα», «μάκρεμα» «κόντεμα»! Τόσο απλά!
Σχεδόν πάντα αποδεικνύεται, πως τα πράγματα, τις περισσότερες φορές, είναι πιο απλά απ’ όσο θέλουμε να πιστεύουμε.

Η Βουλή και η ετυμολογία της λέξης!
Κοίταζα κάποιες φωτογραφίες απ’ τη Βουλή και συνειρμικά μου καρφώθηκε η απορία για την ετυμολογία της λέξης. Μετά, ξαφνικά άστραψε μέσα μου η …αλήθεια! Λέγεται βουλή γιατί «κατοικείται» από …βουλη-μικούς ανθρώπους! (Και κυριολεκτικά αλλά και μεταφορικά)

Υ.Γ. 1 Η λέξη βουλιμικός …παλιά γραφόταν με δυο «ι» αλλά με το πέρασμα του χρόνου το πρώτο «ι» …πάχυνε σε «η»!
Όταν θα φτάσει να γράφεται με δυο «η» και το πάχος χτυπήσει …κόκκινο, νομίζω πως θα έχει φτάσει μαζί και η ώρα ή να καταστραφούμε ή να τους πετάξουμε στη θάλασσα… Νομίζω πάντως πως πλησιάζουμε εκεί. Υπάρχει μια πραγματική κόκκινη γραμμή. Η τελική. Προς το παρόν είναι μπροστά μια κουρτίνα και από πίσω δεν φαίνεται τίποτα. Και οι μάγκες που δεν βλέπουν καμιά κίνηση κάνουν όσο πάει και περισσότερα, αφού-νομίζουν πως-τους παίρνει ακόμα. Ήδη όμως πολλοί έχουν αρχίσει και γράφουν τη λέξη με δύο «η». Ειδικά από τότε που ο αριστερά επάνω κύριος είπε εκείνο το θρυλικό πια, «μαζί τα φάγαμε».
Υ.Γ. 2 Κάποιοι-νομίζω πως-έχουν προσπαθήσει να ξανακάνουν τη βουλή να μην έχει σχέση με τη …βουλιμία. Παρόλο που το …σουλούπι τους παραπέμπει σ’ αυτήν. Αλλά είναι λίγοι, «αδύναμοι» (όχι …αδύνατοι!) να κάνουν κάτι και δυστυχώς χάνονται μέσα στο πέλαγος των υπολοίπων που δεν βάζουν απλά το δάκτυλο, αλλά κολυμπάνε! στο μέλι με συντονισμένες κινήσεις ώστε να κάνουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κεμέρι για τους ίδιους και για τον κύκλο γύρω τους.

Κι όμως αυτός ψηφίζει (τους προηγούμενους!) και-το κυριότερο-κάνει και παιδιά...

Οι πλαστικές σακούλες από 01/01/2018 θα χρεώνονται 0,03€+ΦΠΑ!
Γέλασα πολύ με την ανάρτηση του καρδιακού φίλου Στάθη Κ. στο FB:
«Με αφορμή το ότι θα χρεωνόμαστε κι εδώ τις πλαστικές σακούλες στα μαγαζιά, θυμήθηκα μια αστεία ιστορία που μου διηγήθηκε φίλος.
Σε μαγαζί κάπου στα βάθη της Τουρκίας, έχει ψωνίσει διάφορα μικροπράγματα και προσπαθεί να εξηγήσει στον μαγαζάτορα που δεν μιλάει γρι αγγλικά ότι θέλει Plastic Bag. Του κάνει νοήματα κλπ, τίποτα αυτός. Κάποια στιγμή περνάει απ έξω απ το μαγαζί κάποιος με πλαστική σακούλα, του την δείχνει και χαρούμενος ο Τούρκος που κατάλαβε, του λέει: - Αααα, νάιλον τσάντα!»

Ένα γλυπτό στο Φάληρο-μερικοί αιώνες πίσω…
(Πού είναι εκείνη η μάγισσα να τη ρίξουμε στην πυρά;)
Είπα σήμερα να βάλω μόνο αστεία, μέρες που είναι.
Αυτό όμως είναι κωμικοτραγικό!

«Σε ετούτο εδώ τον όμορφο μεσαιωνικό τόπο, μερίδα κατοίκων του Φαλήρου πιστεύει ότι αυτό το έργο είναι ένα αρχαίος Αιγύπτιος δαίμονας που τοποθετήθηκε εκεί για να λατρεύουμε τον Σατανά.
Και πάνε κάποιοι και του πετούν άσπρη μπογιά και κάποιοι άλλοι περνούν και το μουτζώνουν και οι γριές κάνουν το σταυρό τους και λένε το πάτερ ημών από το απέναντι πεζοδρόμιο.
Και κάποιοι ακόμα πιο πιστοί προσπάθησαν να κόψουν τα καλώδια για τη φωταγώγησή του, μόνο που τελικά ήταν καλώδια της ηλεκτροδότησης του τραμ.
Και γενικά περνάμε όμορφα με τις δεισιδαιμονίες μας, το κυνήγι μαγισσών και τις αναμμένες δάδες μας.»
(Του Παναγιώτη Παπαχατζή, από το site www.enalaktikos.gr)

Google άμα λάχει να ουμ! (Δεν άντεξα, θα γκρινιάξω ΚΑΙ σήμερα)
Εκτός από τον απίστευτο αλγόριθμο της google να «ψάχνει» …1.456.234.790 διευθύνσεις σε μερικά δεύτερα για να σου βρει ένα αποτέλεσμα, πουλώντας ταυτόχρονα τις πληροφορίες για το ηλεκτρονικό σου «αποτύπωμα» και για τι πράγμα έψαξες στους αξιότιμους πελάτες της,  υπάρχει και αυτός ο αλγόριθμος που αφορά στην εταιρεία των 22δις δολαρίων κερδών! Ένας αλγόριθμος που της επιτρέπει να έχει αυτά τα κέρδη, «κοροϊδεύοντας» τα φορολογικά συστήματα των χωρών στις οποίες εδρεύει.
Άψογοι οι άθρωπες. Και μείνε εσύ να πληρώνεις από 40-60% φόρο σ’ αυτά που με κόπο, ιδρώτα και προσωπικό κόστος κερδίζεις. Τι λέτε, υπάρχει; (Σωτηρία κυρία μου, πάλι τα ίδια θα λέμε;)

Θέλω ν’ …αγιάσω και δε μ’ αφήνουν… Πάλι γκρινιάζω!
Ένα βίντεο (από το 1΄:55΄΄ περίπου αρχίζει να φαίνεται το πράγμα, αν βαριέστε να παρακολουθήσετε την αρχή, αν και καλό θα ήταν)
από την καρδιά του Los Angeles. 20.000 άστεγοι, προφανώς χωρίς πρόσβαση σε σύστημα υγείας, που μένουν σε σκηνές, στο κέντρο στην πιο «glamorous» πόλης του κόσμου(;).
2016, πέρσι, αυτός ο άνθρωπος πρέπει να ζήσει με λιγότερα από 1000 δολάρια το μήνα. Και λέει πως ή θα πληρώσει νοίκι ή θα φάει. Μ’ αυτά τα χρήματα δεν μπορεί να τα κάνει και τα δύο. Στην χώρα με τις περισσότερες ευκαιρίες απ’ όλες τις άλλες χώρες του κόσμου…
Τι λέτε; Υπάρχει;

Λεωνίδας Ζενάκος και Βίκτωρας Νέτας. Δημοσιογράφοι παλιάς κοπής.
Ένας-ένας η παλιά φρουρά, αναχωρεί για το επέκεινα και μας αφήνει να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας. Ο Ζενάκος, αν συζητήσεις με 50άρηδες και 60άρηδες δημοσιογράφους, θα σου πουν πως ήταν από τα στιβαρά ονόματα στο χώρο. Δεν έκανε τηλεόραση βέβαια και ήταν «άγνωστος» στο μεγάλο κοινό. Το κακό είναι ότι αυτή η «στιβαρότητα» δεν έπαιξε τελικά κανένα ρόλο στη «διάσωση» της Ελλάδας από την καταστροφή. Παρόλο που γράφτηκε πως ο Ζενάκος μπορούσε με ένα πρωτοσέλιδο να κάνει τις τότε κυβερνήσεις να αποσύρουν ολόκληρο νομοσχέδιο.
Ε, και; Αυτό δε μειώνει βέβαια το κύρος του. Αποδεικνύει σαφώς, πως καμιά μονάδα δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Η δύναμη είναι στους πολλούς. Απλά πράγματα. Και τόσο δύσκολα…

Λένε κάποιοι πως ή Ελλάδα δεν παράγει τίποτα!
Εδώ βλέπουμε το …τίποτα που δεν παράγει η Ελλάδα!
Είναι παλιά η λίστα και πολλές απ' αυτές τις βιομηχανίες μπορεί να μην έχουν αντέξει 5 χρόνια μετά. Πολλές μπορεί να έχουν πωληθεί σε πολυεθνικές. Όμως ένας πολύ μεγάλος αριθμός υπάρχει και παλεύει ακόμα.
Υ.Γ. Αυτή η φράση («δεν παράγουμε τίποτα») μπορεί κάποτε να ήταν απλώς διαπίστωση και να εξέφραζε απογοήτευση, σήμερα όμως έχει πολιτική σκοπιμότητα: «άρα δεν έχουμε άλλη λύση» (Σχόλιο του φίλου Νίκου Παναγιωτίδη στο Facebook)

31.12.2017. Να φεύγει σιγά-σιγά το 2017, με μια σοπράνο.
Η Anne Sofie von Otter,σ’ ένα κλασικό γαλλικό τραγούδι που, παρόλο που κουβαλάει το εξαιρετικά μεγάλο βάρος της Έντιθ Πιάφ, το εκτελεί με τόσο πόθος που το κάνει δικό της.
Κι αν δεν ξέρεις πως είναι mezzo soprano, δεν υπάρχει περίπτωση να το καταλάβεις. Βγάζει το μανδύα του κλασικου και μπαίνει στα παπούτσια ενός «κανονικού» τραγουδιστή. Αυτό σημαίνει ταλέντο στη μουσική και όχι –μόνο- η άψογη τεχνική, η έκταση ή η σωστή τονικότητα.
«La vie en rose»

Υ.Γ.1 Τελικά δεν θα μπορούσα να κλείσω αλλιώς το 2017. Λυπάμαι. Δεν ήθελα να είμαι γκρινιάρης και απαισιόδοξος, όχι τίποτ’ άλλο, έτσι, γιατί υποτίθεται πως είναι …χρονιάρες μέρες και καλά.
Όμως έρχονται απανωτά τα κτυπήματα. Δεν μπορώ να το αποφύγω.
Εδώ θα δείτε ποιο ακριβώς είναι το καλύτερο πολιτικό σύστημα που έχει υπάρξει ποτέ από καταβολής του ανθρώπου πάνω στη γη. Έτσι τουλάχιστον λένε πάρα πολλοί, υποστηρίζοντας πως η φτώχια στις μέρες μας είναι λιγότερη από ποτέ, η πείνα το ίδιο, η παιδική θνησιμότητα επίσης. Έχουν καταπολεμηθεί οι ασθένειες που μάστιζαν (και μαστίζουν ακόμα, αλλά οπωσδήποτε λιγότερο) τον ανθρώπινο οργανισμό και το προσδόκιμο είναι μεγαλύτερο από ποτέ στον γενικό πληθυσμό. Ναι. Μπορεί όλα αυτά να συμβαίνουν. Όμως στο τεχνολογικό στάδιο που έχουμε φτάσει, με τα μέσα που έχουμε αναπτύξει (που θα έπρεπε να έχουν χρησιμοποιηθεί για το καλό όλων, πράγμα που ουδόλως συμβαίνει) η κατάσταση θα έπρεπε να είναι πολύ καλύτερη. Πάρα πολύ καλύτερη. Γιατί πολύ απλά πεθαίνουν 16.000 παιδιά την ημέρα στην Αφρική (και όχι μόνο) από πείνα ΚΑΙ δίψα(πόσα θαυμαστικά …αποδοκιμασίας να βάλω;) γιατί υπάρχουν σε όλα τα «πολιτισμένα» κράτη άνθρωποι που πεινάνε, γιατί ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού στη χώρα που υποτίθεται πως είναι η χώρα των ευκαιριών, στη χώρα που και ο τελευταίος άνθρωπος μπορεί να γίνει μέχρι και πρόεδρος, στη χώρα που πρωτοστάτησε για να εγκαθιδρυθεί αυτό το σύστημα βάσει του οποίου ζει το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη, σ’ αυτή τη χώρα λοιπόν, αν δεν έχεις χρήματα, πεθαίνεις αν είσαι εκτός συστήματος υγείας και η σύνταξη που παίρνεις δε φτάνει ούτε για να φας. Γιατί από το 1945, που υποτίθεται πως έχουν βελτιωθεί όλοι αυτοί οι δείκτες που ανέφερα προηγουμένως, ο άνθρωπος, κατασκευάζοντας ένα υπερόπλο, ξαφνικά, για πρώτη φορά στην ιστορία του απέκτησε τη δύναμη να μπορεί να αυτοκαταστραφεί. Και να πάρει μαζί του, ίσως, όλη την πανίδα που έχει δημιουργηθεί εδώ και κάμποσες χιλιάδες χρόνια πάνω στον πλανήτη. Αυτό συνετέλεσε στο να υπάρξει μια πάρα πολύ μεγάλη αλλαγή στον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς του. Ίσως έγινε πιο κυνικός, πιο τυχοδιώκτης, παραδόπιστος, άρχισε να κυνηγά με μανία το χρήμα σαν να μην υπάρχει αύριο (οποία αντίφασις!).
Αν δεν σταματήσει αυτό δεν υπάρχει σωτηρία.
Πραγματικά τώρα. Χωρίς πλάκα.
Πατήστε στο link πιο πάνω. Δεν πειράζει, μην πείτε «μέρες που ναι».
Θα βγει στην οθόνη σας ο καθρέφτης της σημερινής κατάστασης που κατά τη γνώμη μου, και όχι μόνο, δεν έχει πολύ «ψωμί» ακόμα.
Κι όταν τελειώσει αυτό το ψωμί, κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει.
Μόνο υποθέσεις μπορεί να κάνει κανείς.
Να το ξαναπώ.
Η σημερινή κατάσταση του ανθρώπου πάνω στη γη μου θυμίζει εκείνο το παλιό ανέκδοτο με τον ιερέα ο οποίος έπεφτε από τον 125^ο όροφο ενός ουρανοξύστη και κάθε φορά που περνούσε έναν όροφο μονολογούσε: «So far so good» («Ως εδώ όλα καλά»).
Περαστικά μας.
(Αν και δεν το πιστεύω).

Άντε βρε, αγιασμένοι να είμαστε!
ΜΕΤΑΝΟΕΙΤΕ!

Υ.Γ.2 Κυρίες, κύριοι και νιάνιαρα, θα μου επιτρέψετε να σας χαιρετήσω εδώ. Όλους όσοι με διαβάζατε. Και σας ευχαριστώ γι’ αυτό.
Ελπίζω να σας …«διασκέδασα» «πληροφορώντας» σας με κάπως ανορθόδοξο τρόπο να πω; Για όλον αυτό τον καιρό που μου κάνατε την τιμή να ρίχνετε μια ματιά στη δική μου …ματιά στα γεγονότα.
Από καιρού εις καιρό, αν είναι βέβαια αποδεκτό από τη διεύθυνση του site, ίσως να υπάρξουν έκτακτες ανωκατωσκοπήσεις.
Δεν εύχομαι τίποτα, ούτε καν «καλή χρονιά», γιατί δεν πιστεύω στις ευχές. Στην ουσία είναι εντελώς άχρηστες γιατί θα γίνει, ούτως ή άλλως, αυτό που είναι να γίνει. Κι αν είναι να πάει κάτι στραβά, θα …πάει. Θεμελιώδης νόμος του …Μέρφι!
Επίσης δε λέω καν πως ελπίζω να γίνει κάτι καλό, γιατί η και η ελπίδα είναι ένα είδος «ευχής».
Δύναμη και κουράγια να έχουμε γι’ αυτά, τα πολύ ζόρικα, που μας περιμένουν.

******************************************

Και μήν ξεχνάτε το βιβλιο του Γιώργου Καλατζή: “A family Story 1924-1967» που μπορείτε να το βρείτε, ΕΔΩ!

Μένοντας ορφανός στα …56 μου, αναγκάστηκα να κάνω μια εκκαθάριση των πραγμάτων που υπήρχαν, στο πατρικό μου σπίτι. Ανακάλυψα έτσι διάφορα ντοκουμέντα που, αν το σκεφτόσουν δεύτερη φορά, βάζοντάς τα στην άκρη για φύλαγμα, σίγουρα θα τα ξεφορτωνόσουν! Γιατί να φυλάξεις για 57 χρόνια ένα εισιτήριο τρένου που έβγαλες για να πας από το Παρίσι στη Μπολόνια; Τι να το κάνεις; Έχει καμιά αξία; Τελικά αποδεικνύεται πως έχει. Ένα τέτοιο ντοκουμέντο, που είναι ασήμαντο τη στιγμή που το χρησιμοποιείς, μισό αιώνα αργότερα έχει αποκτήσει ένα όμορφο μυστήριο, μια θεσπέσια γυαλάδα, καθώς κάνει να αναβλύζουν εικόνες απ’ τα παλιά, ήχοι ξεχασμένοι, που μπορεί να μην υπ άρχουν πια, αρώματα εποχής που είναι παρελθόν. Όλα αυτά τα αναμνηστικά, μαζί με τις φωτογραφίες των ανθρώπων που τους αφορούν, σχημάτισαν μιαν ιστορία που νομίζω πως έχει ενδιαφέρον. Γιατί αν, παράλληλα με τη φωτογραφία της οικογένειάς μου παίξετε παζλ με τις «άχρηστες» πληροφορίες που περιέχονται στο κείμενο, θα εμφανιστεί μπροστά σας και μια διαφορετική, παγκόσμια φωτογραφία της περιόδου από το 1924 ως το 1967. Καλό παιχνίδι!
– Γιώργος Καλατζής